Patrząc na pola ryżowe

Siedzę w klasie i przez otwarte okno patrzę na góry i skąpane w deszczu pola ryżowe. Mamy właśnie przerwę na lunch, przerwaliśmy dekorowanie klasy polskimi motywami. Było z tym sporo zamieszania - prosiłyśmy Kevina żeby kupił nam białe i czerwone balony, kupił różowe, połowa z nich i tak wyfrunęła przez okno, a kiedy chciałyśmy mleko do przygotowania deseru dostałyśmy mleko w proszku dla niemowląt. Obok mnie Paul, chłopak z Rumunii studiujący w Szkocji, wyjada z mojego talerza ryż i niezbyt smaczne warzywa. Ja nie mam specjalnej ochoty jeść, mam dość pozbawionych smaku posiłków podawanych w tutejszej stołówce.

 Rozmawiamy, flirtujemy. Paul jest przystojnym blondynem, kończy w tym roku studia i pracuje dla jednej z brytyjskich firm naftowych. Dzisiaj powiedział mi coś, co sprawiło, że przez sekundę pomyślałam sobie, że być może to czas, aby przeciąć to wszystko i rozpocząć nowy rozdział. Nie chodzi mi nawet o Paula – przecież wiem dobrze, że zanim nasza znajomość jakoś by się mogła rozkręcić, trzeba będzie już się rozstać i wracać do swoich krajów i aż tak bardzo mi nie zależy. Ale to, co powiedział dzisiaj, sprawiło, że poczułam, że może być jakoś inaczej i też dobrze.

Guizhou. Perypetie z uczniami

Uważacie, że … yyy… zgubienie uczniów to duży problem? Bo mi dzisiaj zginęła dwójka. No ale w Chinach i tak mają za dużo dzieci, prawda? Braku tej dwójki nikt nawet nie powinien zauważyć… Ewentualnie zgarnie się jakieś dwie dziewczynki ze wsi i może nikt nie pozna, że to nie te… No dobra, chyba jednak nie nadaję się na nauczycielkę.
Poniżej wklejam kilka zdjęć moich podopiecznych. Wyglądają uroczo, ale niektóre z nich potrafią zajść za skórę.

Na przykład ta dziewczynka, chociaż sprawia wrażenie niewinnej, jest naprawdę rozpieszczona i ZŁA. Chodzi za nauczycielami krok w krok, oczekuje specjalnego traktowania i czuje się lepsza niż reszta klasy. Nawet nie potraficie sobie wyobrazić, jak dziką zrobiła awanturę mojemu koledze z Włoch, gdy ten dał jej "jedynie" piętnaście kiełbasek, podczas gdy pozostałe dzieci dostały po jednej. Liczyła, że sama będzie mogła zjeść wszystkie. Inna sprawa, że wyrób kiełbaskopodobny jaki można dostać w sklepiku szkolnym w prowincji Guizhou ma wysoce wątpliwe walory smakowe.

 Tą małą natomiast uwielbiam. Grzeczne, inteligentne i kochane dziecko, pilnie się uczy, w przyszłości chce zostać naukowcem.

A tu jeszcze dwa zdjęcia z ceremonii otwarcia:

Ty

Wraca znowu i znowu. Myślę o tym, jak o ostatnich dwunastu godzinach przed końcem świata, chociaż potem wydarzyło się jeszcze wiele. Kiedy masz tylko tyle czasu, nie da się już zbyt dużo. Nie ma sensu rozmyślać nad tym, czego się nie zdążyło. Więc będziemy się kochać, a potem może pójdziemy zjeść coś dobrego. Kiedy następnego dnia rozstaniemy się na parkingu, będziemy wiedzieli, że nie ma potrzeby robić już nic więcej i że wszystko, co się zdarzyło, w jakiś sposób było dobre i potrzebne i ważne.

(zdjęcia oznaczone jako pochodzące ze strony renren.com zostały wykonane przez jednego z moich towarzyszy podróży, Parhama)

Guizhou

Mogłabym robić wszystko, a siedzę w odciętej od świata szkole internatem w górskiej prowincji Chin i uczę dzieci Miao angielskiego. Warunki są tu raczej ciężkie, nie ma ciepłej wody, śpimy na piętrowych łóżkach, nie mówiąc już o tym, jak wyglądają toalety. Chłopakom udało się zainstalować Internet, ale co z tego, skoro ciągle są przerwy w dostawach prądu… Mimo wszystko nie jest tak źle – ludzie są fajni, dzieciaki przeurocze.

Dzisiaj w szkole odbywały się uroczystości i mogliśmy oglądać tradycyjne tańce Miao. Przygotowano wspaniały show. Pod koniec zostaliśmy wciągnięci na scenę i zmuszeni do tańczenia. Po wszystkim dzieci w kolorowych kostiumach chciały robić sobie z nami zdjęcia i brać autografy, zupełnie jakbyśmy to my stanowili dla nich jakąś atrakcję.

W mojej klasie jest siedemnaście dziesięciolatków, dwunastu chłopców i pięć dziewczynek. Niektórzy są nieśmiali i niezbyt chętni do bardziej aktywnego udzielania się w klasie, ale generalnie lekcje przebiegają bez większych problemów. 

Wygląda na to, że jeden z chłopców się we mnie zakochał. Jest gruby, bucowaty i niegrzeczny, nie słucha, co mówię na lekcjach, tylko składa kwiatki z papieru i mi je daje albo prosi Olivię, żeby tłumaczyła na angielski różne dziwne teksty o tym, jaka jestem piękna. Ja to mam szczęście do mężczyzn… Przynajmniej mały deklaruje, że nauczy się angielskiego, żeby móc ze mną rozmawiać, a to już pewien walor edukacyjny tej sytuacji.

Nasza szkoła:

A to zdjęcia z samej uroczystości powitalnej:

W podróży do Guizhou

Od ponad 30 godzin jestem w podróży w pociągu do Guizhou. Jestem zmęczona i śpiąca, jest mi zimno. Marzę o łazience, gorącej kąpieli i łóżku (najlepiej z Tobą do tulenia). Przynajmniej mam tu wifi i mogę informować świat o mojej marnej sytuacji.

Poniżej Chiny zza okien pociągu (trasa Pekin - Nankin) ...

... i autokaru (Nankin - Ceheng)

Kurs na Uniwersytecie Tsinghua. Zwiedzanie

Miałam uczyć dzieci angielskiego, wygląda jednak na to, że będę taką nauczycielką od wszystkiego: przygotowuję zajęcia o planowaniu kariery, ochronie środowiska, pierwszej pomocy i sztuce. Pomaga mi w tym Olivia, która będzie ze mną w klasie w czasie zajęć, by w razie potrzeby pełniła rolę tłumaczki. Czas w Pekinie upływa mi całkiem miło, nawiązałam dużo nowych znajomości i przyjaźni. Zwiedzałam Summer Palace i Wielki Mur, jadłam trzy żywe, ruszające się skorpiony. 

Jutro opuszczamy Pekin i jedziemy do Guizhou w południowo-zachodnich Chinach, gdzie będziemy uczyć dzieci z mniejszości Mao. Niestety, nie kursują tam szybkie koleje, więc wygląda na to, że spędzę w pociągu do Nanning ponad 20 godzin, a potem jeszcze kilka do wioski Ceheng w prowincji Guizhou.

 Jednocześnie jest kilka spraw w Polsce, o których cały czas myślę. Zastanawiam się co z babcią, która miała wylew i od jakiegoś czasu leży w szpitalu. Z tego co wiem, jej stan na razie jest stabilny, mama i ciocia dobrze o nią dbają, ale denerwuję się, że w każdej chwili może się pogorszyć. Ma w końcu już 86 lat. Powinnam dokończyć także pracę magisterską, bo po wakacjach mam obronę, jednak tu jak na razie zupełnie nie ma do tego warunków. No i bardzo martwię się o Ciebie. Jakoś ciężko jest mi być szczęśliwą, kiedy wiem, że masz problemy, z którymi sobie nie radzisz, a ja nie jestem w stanie zrobić nic, żeby Ci pomóc.

Plac Tiananmen

Wielki Mur 

My się wspinaliśmy ale na górę można też wjechać kolejką

A to zdecydowanie najlepszy sposób, by znaleźć się z powrotem na dole - zjeżdżalnia prawie jak w lunaparku :)

A tu znowu Yiheyuan, czyli Pałac Letni.

Chińskie poranki. Uniwersytet Tsinghua

Nowy dzień budzi się do życia w Pekinie...

widok z okien naszego apartamentu na szesnastym piętrze wieżowca...

Po drodze na zajęcia, jeszcze czas na śniadanie:

Jian bing, typowe chińskie street food, 

bardzo smaczne, trochę przypomina polskie naleśniki,

z tym że jajka rozsmarowuje się na ich powierzchni dopiero w trakcie smażenia.

A tu już Uniwersytet Tsinghua, najbardziej znana uczelnia w Pekinie,

gdzie odbywamy kurs:

Do campusu należą też rozległe ogrody:

W takim otoczeniu przyjemnie się uczyć...